Liset leest. Geen weet van dat ze bekeken wordt, stoer met de zonnebril van mama, ze leest. Ik zit er boven op, maar zij is in haar eigen wereldje en merkt niets. Langzaam, woord voor woord, leest zij haar boek. Heerlijk!
Blog
Dit is mijn Blog. Ik schrijf hier wat mij bezighoudt maar ik schrijf niet elke dag.
De hier weergegeven blogs bevatten mijn eigen persoonlijke mening en niet die van instanties, organisaties of bedrijven die ik mogelijk vertegenwoordig of waaraan ik bijdragen lever.
IK ZIT NOOIT STIL!
In 1998 zei een collega van mij: “Jij hebt ook ADHD, je weet het alleen zelf nog niet. Jij zit nooit stil!”
Hij had mij al een tijdje meegemaakt, wist prima hoe hij met mij moest samenwerken en we hadden het goed samen, maar hij had geen idee wat hij bij mij losmaakte. Vanaf toen knaagde het weer aan mij en als ik nog niet onrustig was, terugdenken aan mijn jonge jaren raakte het mij dan toch in ieder geval. Hij gaf een naam aan wat ik altijd al wist, maar wat ik nooit had leren benoemen, laat staan om er mee om te gaan.
Al heel snel, toen ik een jaar of 4 was, had ik al door dat ik ‘anders’ was dan mijn klasgenootjes en mijn tweelingbroer, ik zat namelijk nooit stil. Dingetjes om mij heen trokken altijd mijn aandacht meer dan waar ik op dat moment op moest letten. Het schoolbord, de stem van de juf, mijn pen, andere dingen waren altijd onweerstaanbaar aantrekkelijk, veel meer dan wat voor mijn neus lag op dat moment. En als een stuiterbal met een barst, sprong ik van hot naar her.
Een paar jaar later werd het erger, de herfst buiten rook tien keer lekkerder dan het lokaal, de vogels trokken een veel mooier pad in de lucht dan het krijt op het bord. De meester werd vaak wanhopig van mij en zelf werd ik er ook al niet blij meer van. Tien dingen tegelijk vochten in mijn hoofd om mijn onverdeelde aandacht en in mijn wilde jacht naar dat ene dat eruit sprong maar dat ik nooit bereikte struikelde ik vele malen over mijn veters, mijn woorden, mijn daden en de mooie dingen die ik bedacht. En mijn ouders vielen over mij. En mijn klasgenoten besprongen mij. En met het onrustiger worden, werd de ruimte om mij heen alsmaar groter, en ik eenzamer. En ik zat nooit stil.
Na de lagere school bleef ik aandachtspunt voor leraren en ouders, en rechtlijnig evenredig, wiskunde was mijn favoriete vak, werd ik het mikpunt van mijn klasgenoten. School paste niet bij mij en militaire dienst en ik gingen niet samen. Elke nieuwe opleiding, uitdaging of nieuw pad dat ik insloeg maakte ik niet af, want de intelligentie die ik in mij had werd altijd overschaduwd door mijn chaotische natuur, de onmogelijkheid om iets echt af te maken of door te zetten. Mijn energie kon nooit langer dan een paar maanden in één richting gaan.
Verstoppen achter een masker, eeuwig vluchten voor mijzelf en de mensen om mij heen ging ik van hot naar her en de grenzen over van land en mijn kunnen. Regelmatig zei ik het tegen mijzelf, half uit wanhoop, half uit opstandigheid: ”Geef me de ruimte, geef me de zon. Niet zo’n klein streepje, op het balkon!” En dat gaf voor mij het moment aan om weer te verhuizen. Wat ik dan weer deed, een nieuw baantje, nieuwe mensen om mij heen. Voor zolang als het duurde.
En toen ik zo naast mijn collega stond, na vele jaren van totaal verschillende banen, omgevingen, uitdagingen en met de altijd aanwezige spanning in mijn lichaam, van “Zou mij dit nu eindelijk eens lukken?” zei hij zomaar ineens: “Jij hebt ook ADHD, je weet het alleen zelf nog niet. Jij zit nooit stil!”
Tegenwoordig vaar ik in rustiger water. De pestkoppen heb ik achter mij gelaten, evenals de uitdagingen die ik toch niet bereikte. Diploma’s heb ik zat en nuttig zijn ze tegenwoordig ook, mijn kinderen smullen van mijn opgeslagen kennis van ontzettend veel onderwerpen. Ik vaar om mensen heen die niet om kunnen gaan met mij omdat ‘ik zo druk ben’, en mensen die er kwaad over spreken laat ik links liggen. Echte vrienden zijn gebleven en de Grote Vriend ben ik, dank de Heer dus, ook niet kwijtgeraakt. Hij houd mij nog steeds in de gaten gelukkig.
Stil zitten doe ik trouwens nog altijd niet.
Gerelateerd: Volmaakte vrienden
De Kleine Lord of Little Lord Fauntleroy
De Kleine Lord of Little Lord Fauntleroy, een hernieuwde kennismaking met het mooiste boek van mijn jeugd.
Ooit, toen ik 6 of 7 jaar was, las ik De Kleine Lord, een boek van Frances Hodgson Burnett. En toen ik het uit had, las ik het nog een keer …
Die Geest is wat de mens beweegt
De Geest van God blies ooit eens rond
Op de woeste watergronden
Toen God blies met zijn Geest
Werd water weg van ’t land gebonden
God blies zijn Geest toen in de Mens
De eerst mens die Hij ooit schiep
Zo prachtig uitgedacht
Om daarmee Schepping af te ronden
Maar ondanks de werking van de Geest
Waren wij Zijn adem toch niet waard
Niet kijkend naar Zijn pracht
Beging de mens zijn eerste zonden
Niet eeuwig blaast de Geest ons voort
Alleen in aardse tijd bepaald
Gods kinderen worden voortgedreven
tot het hemelse leven wordt gevonden
Vertrouwen op Vader
Sinds een paar dagen is Joris bang. Hij denkt dat hij kan vallen.
Op de commode raakte hij ineens in paniek, bang dat hij zou vallen en alleen met heel veel liefde toespreken maakte hem weer kalm.
Vandaag vierden we alvast zijn verjaardag, 22 januari 2 jaar alweer, en hij werd op tafel gezet met ons erom heen en 1 kadootje-alvast. Even zag je de paniek weer in zijn oogjes, “O nee, ik kan vallen!”. Maar rustig toespreken: “Je vader zal je nooit laten vallen, kalm maar jongetje, het is goed.” deed ’t ‘m en hij ging weer verder met scheuren van papier.
Heb jij dat ook weleens, dat je bang bent, en niemand die je beschermt of kalmeren kan? Heb jij weleens het gevoel dat niemand je kan opvangen als je valt of je beschermt?
Ook voor jou is er een Vader, één die je beschermt, die je opvangt en je kalm kan maken van binnen. Eén die je nooit zal laten vallen. Benieuwd wie dat is?
Ik kan de wereld zien
Photo credits NASA
Ik kan de wereld zien!
Vandaag besefte ik dit ineens. Met al die technologie van tegenwoordig: ik kan de wereld zien.
Wat zijn mensen toch knap. En nog niet eens alleen de wereld kan je zien, planeten, sterren, kometen, ook die kunnen we tegenwoordig van dichtbij zien. Al mijn hele leven ben ik gefascineerd door die enorme Schepping, eerder zocht ik nog in de bieb naar boeken, nu doorzoek ik het internet. Op deze site http://saturn.jpl.nasa.gov is bijvoorbeeld een prachtig zicht op Saturnus te zien.
“En God zag dat het goed was.”
Dat staat er in het verhaal van de Schepping in Genesis (een boek uit het Oude Testament van de Bijbel voor de niet-kenners onder ons).
Na een tijdje, Kaïn had Abel al een tijdje daarvoor doodgeslagen, nam God nog eens alles onder de loep. En werd enorm verdrietig. Wat hebben we er een zootje van gemaakt.
Dat word ik ook weleens als ik alles bekijk. Want ook al is het plaatje van veraf prachtig: als je met de neus op de feiten gedrukt wordt, is het allemaal maar kommer en kwel en er komt geen einde aan.
God heeft al wel voorspeld toen, dat Hij er op een dag iets moois van gaat maken. Alles nieuw. Niet alleen het grote plaatje mooi, maar ook van dichtbij. Op een dag, dan kijken we met verwondering en blijdschap naar wat we dichtbij kunnen zien.
Goed voorbeeld doet goed volgen. Ook wij moeten er iets moois van maken. Van het grote plaatje, maar ook van heel dichtbij. Totdat Hij komt.
Vandaag besefte ik ineens: ik kan de wereld zien.
Als muziek in mijn oren
Mijn kinderen zingen graag.
Omdat ze heel veel ceedeetjes hebben, elk van hun eigen favoriet, hoor ik bijna elke dag wel weer wat nieuws. Ze zingen bijna altijd toch wel van iets wat ik allang weet: van onze Heer. En zij weten dat ook. En ik zing mee.
Vaak zingen wij ons dankgebed aan het einde van de maaltijd. Het “Onze Vader”. Sinds een paar weken zingt ook de kleine Joris mee. “La la la, bwo bwolololo, joehoehoe! AAAHAAAA-MEEEN!!!”
Hoewel niemand er ook maar iets van verstaat: ik weet waarover hij zingt. En jij nu ook.
Het klinkt als muziek in mijn oren.
ADHD
Ik moet werken, opstaan vroeg, broodjes smeren, vrouwtje doeg. Kids naar school toe, broodjes smeren, op de fiets, vergeet ik niets? Weer terug, naar huis toe gaan, een wasje draaien, koffie drinken, of laten staan? Computer aan, nog zo lang wachten, eindelijk inlog en we gaan. Duizend vragen, hoofd op hol, sneller tiepen, je wordt dol. Ik moet poepen, nee toch niet, gauw naar boven, dacht ik niet. Naar het washok, hup die was, kleur op gok. Wasje hangen, aan de lijn, eindelijk koffie, heerlijk, fijn. Joris fruithap, fles of koek? Moet je kiezen, eind is zoek? Briefje printen, naar de bus, eerst nog eten, gauw maar dus. Nog een bakkie, toch maar niet? Ik wil meer uren, red het niet. Hollen hop, naar de schuur, fiets en kar, het is guur. Hijgend fiets ik, door de stad, kindje wacht en Joris lacht, straks niet meer. Snel naar huis toe, fiets toch door, Niels, jij achter, Noekie voor. Zo, weer binnen, op de bank, Joris poepie? Wat een stank! Broodjes smeren, Joris bed, ik een korstje, ’t is wel best. Nu weer werken, wat een baan, vragen komen, en ze gaan. Leendert koken, je bent laat, nu maar hopen, of het smaakt. Kids naar bed toe, tukkie bank. Joris poepie? Wat een stank! Hop je bed in, snurken tot licht, nu de vaat nog, ’t is je plicht. Even klooien, op de Mac, dertig websites, ’t is te gek! Lekker loeren, naar de buis, filmpje boeit niet, liever ruis. Zand in oogjes, slapen gaan, morgen werken, vroeg opstaan. Ik moet werken, snel een douche … sneller, sneller, je kan meer, toe nou toch!
Geen nieuws meer alsjeblieft
Wat mij betreft kijk ik vanaf vandaag geen nieuws meer.
Waar toch?!
Je kan mij raar vinden maar ik vind Sinterklaas maar niks. Geef mij maar kerstfeest. Ik bedoel dan kerstfeest in de zin waar het om gaat, vieren dat Jezus geboren is.