In 1998 zei een collega van mij: “Jij hebt ook ADHD, je weet het alleen zelf nog niet. Jij zit nooit stil!”
Hij had mij al een tijdje meegemaakt, wist prima hoe hij met mij moest samenwerken en we hadden het goed samen, maar hij had geen idee wat hij bij mij losmaakte. Vanaf toen knaagde het weer aan mij en als ik nog niet onrustig was, terugdenken aan mijn jonge jaren raakte het mij dan toch in ieder geval. Hij gaf een naam aan wat ik altijd al wist, maar wat ik nooit had leren benoemen, laat staan om er mee om te gaan.
Al heel snel, toen ik een jaar of 4 was, had ik al door dat ik ‘anders’ was dan mijn klasgenootjes en mijn tweelingbroer, ik zat namelijk nooit stil. Dingetjes om mij heen trokken altijd mijn aandacht meer dan waar ik op dat moment op moest letten. Het schoolbord, de stem van de juf, mijn pen, andere dingen waren altijd onweerstaanbaar aantrekkelijk, veel meer dan wat voor mijn neus lag op dat moment. En als een stuiterbal met een barst, sprong ik van hot naar her.
Een paar jaar later werd het erger, de herfst buiten rook tien keer lekkerder dan het lokaal, de vogels trokken een veel mooier pad in de lucht dan het krijt op het bord. De meester werd vaak wanhopig van mij en zelf werd ik er ook al niet blij meer van. Tien dingen tegelijk vochten in mijn hoofd om mijn onverdeelde aandacht en in mijn wilde jacht naar dat ene dat eruit sprong maar dat ik nooit bereikte struikelde ik vele malen over mijn veters, mijn woorden, mijn daden en de mooie dingen die ik bedacht. En mijn ouders vielen over mij. En mijn klasgenoten besprongen mij. En met het onrustiger worden, werd de ruimte om mij heen alsmaar groter, en ik eenzamer. En ik zat nooit stil.
Na de lagere school bleef ik aandachtspunt voor leraren en ouders, en rechtlijnig evenredig, wiskunde was mijn favoriete vak, werd ik het mikpunt van mijn klasgenoten. School paste niet bij mij en militaire dienst en ik gingen niet samen. Elke nieuwe opleiding, uitdaging of nieuw pad dat ik insloeg maakte ik niet af, want de intelligentie die ik in mij had werd altijd overschaduwd door mijn chaotische natuur, de onmogelijkheid om iets echt af te maken of door te zetten. Mijn energie kon nooit langer dan een paar maanden in één richting gaan.
Verstoppen achter een masker, eeuwig vluchten voor mijzelf en de mensen om mij heen ging ik van hot naar her en de grenzen over van land en mijn kunnen. Regelmatig zei ik het tegen mijzelf, half uit wanhoop, half uit opstandigheid: ”Geef me de ruimte, geef me de zon. Niet zo’n klein streepje, op het balkon!” En dat gaf voor mij het moment aan om weer te verhuizen. Wat ik dan weer deed, een nieuw baantje, nieuwe mensen om mij heen. Voor zolang als het duurde.
En toen ik zo naast mijn collega stond, na vele jaren van totaal verschillende banen, omgevingen, uitdagingen en met de altijd aanwezige spanning in mijn lichaam, van “Zou mij dit nu eindelijk eens lukken?” zei hij zomaar ineens: “Jij hebt ook ADHD, je weet het alleen zelf nog niet. Jij zit nooit stil!”
Tegenwoordig vaar ik in rustiger water. De pestkoppen heb ik achter mij gelaten, evenals de uitdagingen die ik toch niet bereikte. Diploma’s heb ik zat en nuttig zijn ze tegenwoordig ook, mijn kinderen smullen van mijn opgeslagen kennis van ontzettend veel onderwerpen. Ik vaar om mensen heen die niet om kunnen gaan met mij omdat ‘ik zo druk ben’, en mensen die er kwaad over spreken laat ik links liggen. Echte vrienden zijn gebleven en de Grote Vriend ben ik, dank de Heer dus, ook niet kwijtgeraakt. Hij houd mij nog steeds in de gaten gelukkig.
Stil zitten doe ik trouwens nog altijd niet.
Gerelateerd: Volmaakte vrienden
